เรียงความ: ประสบการณ์อาสา ณ โสสะ

                                                                                                        31/1/58

หลายๆ คนเกิดมาในครอบครัวที่อบอุ่น มีพ่อมีแม่เป็นผู้เลี้ยงดูและให้การสนับสนุน มีสิ่งแวดล้อมและสังคมที่ดีสำหรับการเติบโต ในขณะเดียวกันก็ยังมีเด็กอีกหลายๆ คนที่เติบโตมาท่ามกลางสภาพแวดล้อมที่แย่ พ่อแม่ทิ้งไป ไม่มีใครเหลียวแล สถานที่สุดท้ายที่พวกเขามาอาศัยคือหมู่บ้านเด็กกำพร้า

                ผมพูดได้เลยว่าผมเป็นอีกคนหนึ่งที่เกิดมาโชคดี มีครอบครัวที่สมบูรณ์ครอบครัวหนึ่งก็ว่าได้ มีโอกาสได้รับการศึกษาดีๆ ทั้งโรงเรียนและระดับมหาวิทยาลัย สิ้นเดือนมกราคมที่ผ่านมาผมโอกาสได้ไปดูการเป็นอยู่ของน้องๆที่หมู่บ้านเด็กกำพร้าแห่งหนึ่งในหาดใหญ่ คือหมู่บ้านเด็กโสสะ ณ สถานที่แห่งนี้ น้องๆจะมาจากหลายๆจังหวัดมาอยู่รวมกันเป็นบ้าน แต่ละบ้านจะมีพี่เลี้ยงคอยดูแล น้องๆเขาเรียกกันว่าแม่ครับ แม่หนึ่งคนประจำในแต่ละบ้านนี้เข้าต้องดูแลเด็กครั้งหนึ่งทีละหลายๆคน คนเพียงคนเดียวดูแลคนหลายๆ คนแน่นอนว่าการดูแลคงจะทั่วถึงยาก  ผมจะเล่าให้ฟังคร่าวๆ นะครับว่าวันนั้นผมไปช่วยแบ่งเบาภาระแม่คนนี้ยังไงบ้าง

                “ พี่ๆ หนูขอขี่คอพี่หน่อย”  เมื่อเดินทางถึงหมู่บ้านครั้งแรกมีน้องผู้หญิงคนหนึ่งตัวเล็กๆ มาขอขี่คอผมครับ ขณะที่น้องขี่คอก็ได้คุยกับน้อง ผมรับรู้ได้ถึงความไร้เดียงสา ความร่าเริงสดใส หลายๆคำถามที่ผมได้ถามไป ผมกลับมาคิดกับตัวเองเสมอว่าเราโชคดีกว่าน้องเขามากๆเลย น้องเขาข้าวเช้าไม่เคยได้กิน ของเล่นก็ไม่มีให้เล่น น้องคนนี้ชื่อ “เพลง” ครับ วันนั้นเขาติดผมมากถึงกับขนาดที่ว่าจะขึ้นรถกลับด้วยครับ

                นอกจากนี้ผมก็ได้ให้น้องคนอื่นๆ เขียนตามคำบอก อ่านนิทานให้น้องเขาฟังบ้าง ให้น้องท่อง A – Z ทายปริศนาจากคำ รวมถึงพับจรวดปาแข่งกับน้องๆ สนุกดีครับ มีน้องๆหลายคนชื่นชอบกีฬาฟุตบอล แต่น่าเสียดายที่น้องเขาไม่มีลูกฟุตบอลให้ฝึกฝนทักษะ

               

เกือบลืมบอกไปครับว่ากิจกรรมครั้งนี้ผมมีโอกาสได้รู้จักกับกลุ่มนิสิตชาวจีนด้วย แต่ละคนก็น่ารักไม่แพ้กับเด็กๆเลยครับ ต้องขอขอบคุณ อ.ดิญะพร  ที่เชิญชวนผม ซึ่งถ้ามีโอกาสและเวลาว่างอีกผมเข้าร่วมแน่นอนครับ

                                                ---------------------------