เรามีความชื่นชอบหนังสือของสนพ.ผีเสื้อมาเนิ่นนาน น่าจะเริ่มจากการที่ได้อ่าน
โต๊ะโตะจัง เด็กหญิงข้างหน้าต่าง เมื่อวัยเด็ก
หนังสือ (หรือบันทึก) "บันทึกส่วนตัวซายูริ" เล่มนี้ทำให้ได้ย้อนคิดถึง
บันทึก ของตัวเอง 55 ที่ถูกทิ้งถูกขว้าง ปล่อยตามยถากรรม จะไปเที่ยวไหนไกลๆทีก็หยิบไปที แล้วแต่ว่าคว้าได้เล่มไหน ถึงจะพกสมุดบันทึก (แถมหนังสืออีกเล่มติดกระเป๋า)ทุกครั้ง ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะหยิบมาบันทึก เป็นการพกให้อุ่นใจว่าหากต้องการบันทึก ก็มีสมุดบันทึกให้อุ่นใจ
ซายูริ วัย 7 ขวบ บอกว่าให้ปฏิบัติกับบันทึกเหมือนเพื่อน พามันไปเที่ยว ออกเดินทาง เพราะ"สมุดบันทึก" มีความอยากรู้อยากเห็น แล้วสมุดบันทึกก็ยังชอบฟัง ดังนั้นพวกเราควรเขียนสมุดบันทึกบ่อยๆ มันจะได้ไม่น้อยใจ
ในกรณีนี้ อิๆ สมุดบันทึกหลายเล่มของเราอาจจะเก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋า ลาแล้วบ้านเก่า หากมีเราเป็นเจ้าของที่ไม่สนใจมันสักเท่าไหร่ ยิ่งเดี๋ยวนี้เทคโนโลยีและอินเตอร์เน็ตก้าวหน้า เราก็แทบไม่ใช้วิธีเขียนบันทึกอีกเลย ใช้การพิมพ์แทน (แล้วแบบนี้จะเรียกว่า
เขียนบันทึกได้ไหม เขียนเอง เอ๊ย พิมพ์เอง แบบแอบงงเล็กน้อย )
Facebook กลายเป็นบันทึกของเรา โดยเฉพาะเมื่อ FB มี function ให้สามารถเขียนโน๊ตได้ เราก็ใช้ช่องทางนี้ในการเขียนบันทึกซะมากกว่า
"บันทึกส่วนตัว" ของคนยุคประเทศไทย 4.0 ก็คงไม่ส่วนตัวอีกต่อไป เพราะหากไม่มีใครมา comment หรือ LIKE บันทึก คนบันทึกก็จะรู้สึกเฉา
คำว่า "บันทึก" + "ส่วนตัว" เลยอาจจะเป็นเรื่องแปลกของคนยุคนี้ไปแล้ว ในความรู้สึกของเราเมื่อ post ใน Facebook ก็ไม่มีความลับอีกต่อไป แถมเป็นเรื่องที่คนเขียนอยากบอก อยากได้ความคิดเห็นจากชาวบ้านอีกต่างหาก หรือไม่จริง
**ปล.ของขวัญที่ชอบให้นิสิตหรือคนต่างรุ่น หรือสิ่งที่เราอยากได้จากคนอื่นก็ยังเป็นสมุดเปล่าๆ ลายสวยๆ เอาไว้บันทึกนะ ( อ๊ะ ต้องยก postcard ไว้อีก 1 อย่างด้วย)
