Life is competition?

กำลังใจ: การทำดีอย่างง่ายๆ

 

เราพบว่าว่าการทำความดี บางทีมันก็ไม่ต้องใช้เงินมากมาย ไม่ต้องบริจาคก็ได้ เนื่องจากมันสามารถทำได้หลายอย่าง 

เช่น การให้กำลังใจคนและทำให้คนที่มีฝันได้ทำตามฝันของเค้า บางคนท้อได้ง่ายเมื่อคิดไปถึงอุปสรรคที่อยู่ข้างหน้า

หากเราเสริมแรงเค้า คอยช่วยเหลือและ(แอบ)ผลักเค้าเบาๆให้เดินไปข้างหน้า ตามหาฝัน ฝันของเค้าก็ไม่ไกลเกินไป

วัลลภา (อร)

อรเป็นเด็กขยันเรียน และตั้งใจเรียนมาก เข้าห้องเรียนตามเวลา ไม่เคยขาดเรียน และเตรียมตัวล่วงหน้าก่อนเรียน คุณสมบัติแค่นี้คงไม่พอหากอรไม่มีใจมุ่งมั่นที่จะทำตามฝันด้วย

เรื่องมีอยู่ว่า…

เมื่อเราชวนอรและเพื่อนๆเอกอังกฤษปีสามไปฟัง Fulbright Talkshow: Read with Greed ที่หาดใหญ่

มีทุน Global Undergrad Scholarship ที่ให้ทุนนิสิตในภูมิภาคได้สอบชิงทุนไปเรียนอเมริกาเป็นระยะเวลา 5 เดือน หรือ 1 ปี

 เราเอาทุนนี้มาโพสท์บน FB ของสาขาวิชาก็มีคนมาคลิ๊ก Like แต่ไม่มีคนสมัคร (จะคลิกทำไมเนี่ย :( เราพูดในห้องเรียนอีก ก็ยังไม่มีคนสมัคร เราเลยไม่ทำอะไรต่อ เดือนถัดมาเมื่ออาจารย์นิคม หัวหน้าภาคฯบอกว่าให้ช่วยแปะทุนนี้อีกที เราก็เลยแปะอีก (ยังไม่เข็ด 55) คราวนี้โทรไปหานิสิตบางคน กล่อมให้ลองดูเผื่อได้ขึ้นมาก็จะเป็นโอกาสดีของชีวิตมาก ไม่ลองไม่รู้

อรเป็นหนึ่งคนที่ยุขึ้น ขั้นตอนของการสมัครมีเยอะมาก จนมีคนที่สมัครพร้อมๆกันถอดใจ และทำให้อรก็ถอดใจไปด้วยแต่เธอก็โทรมาแจ้งให้ทราบว่าอยากเปลี่ยนใจ เลยต้องใช้วิทยายุทธกล่อมกันใหม่อีกครั้งว่าหากไม่ลองก็จะเสียดายทีหลัง เพราะจะไม่มีโอกาสนั้นอีกแล้ว เนื่องจากโครงการนี้รับนิสิตที่ต้องเหลือการเรียนตอนกลับมาจากอเมริกา 1 เทอม ซึ่งนิสิตปีสามหากไม่สมัครเทอมนี้ ขึ้นปีสี่ก็สมัครไม่ได้ และคนที่ไม่ได้มีพ่อแม่ร่ำรวยหากอยากไปนอกก็ต้องกล้าที่จะเสี่ยง กล้าที่จะลองทำอะไรที่ไม่เคยทำ ทุกอย่างมันเป็นประสบการณ์ไปหมด พลาดคราวนี้อย่างน้อยได้รู้ขั้นตอนการสมัครทุน 1 ทุน จบปริญญาตรีแล้ว การจะสมัครทุนต้องทำเอง แต่ทุนนี้มีเราเป็นผช. และรู้แนวทางของ Fulbright เพราะฉะนั้นมันไม่ยากเกินไป คิดแง่บวกไว้หากสอบทุนไม่ได้ครั้งแรก ครั้งต่อไปอาจเป็นเรา เพราะทุนนี้เก่งอย่างเดียวไม่พอ ต้องกล้าพาตัวเองเข้าไปสมัคร ผ่านขั้นตอนหินๆของการเขียนเรียงความ 3 เรื่อง แถมยังต้องขอ transcript จากโรงเรียนมัธยมอีกด้วย นี่เป็นเหตุให้บางคนท้อและรู้สึกว่ายุ่งยาก

 มีผู้กล้าจากเอกอังกฤษ 3 คน คือ แป๋ม โบ และอร มีเสียงพูดให้ได้ยินว่าเพื่อนๆที่ไม่สมัครมักจะบอกว่าหากได้ทุนนี้จะมีปัญหาเรื่องกลับมาเรียนไม่พร้อมเพื่อน รับปริญญาไม่พร้อมกัน ปัญหาจิปาถะที่เพื่อนยกมา

ในที่สุดอร แป๋ม โบ ก็มีชื่อเข้าสอบสัมภาษณ์จากจำนวน 24 คนเราไปเป็นเพื่อนสอบที่ CAT Telecom หาดใหญ่ เป็นการสอบผ่าน VDO conference จากกทม.โดยมีกรรมการ 3 คนสัมภาษณ์ มีบางช่วงที่สัญญาณขาดๆหายๆ (โอ้ว...นี่ขนาดว่าเป็นผู้นำด้าน telecommunication นะ) ใช้เวลาสัมภาษณ์ประมาณ 10-15 นาที

อรผ่านรอบสัมภาษณ์ 10 คน และไปสอบ Paper-based TOEFL แล้วเธอก็ผ่านเข้ารอบ 6 คนสุดท้ายอย่างสวยงาม 

เย้! ตื่นเต้นเหมือนได้ทุนเอง  (นี่ถ้าเราอายุวัยมหาลัย อรมีคู่แข่งแล้วนะเนี่ย อิๆ ;) เห็นทุนนี้แม้จะรู้ว่ามันไม่ใช่ทุนสำหรับผู้ใหญ่อย่างเรา ก็ยังอดตื่นเต้นไม่ได้ว่าโอกาสอาจเป็นของลูกศิษย์เรา

เราปลอบแป๋มและโบว่าพวกเค้าเป็นคนกล้าที่เริ่มก้าวแรกไปแล้ว ดังนั้นอย่ากลัวกับการสอบครั้งต่อไปและอย่าท้อถอย เราก็เคยสอบทุนครั้งแรกไม่ได้เหมือนกัน (ทุนเรือเอเชียอาคเนย์ไปญี่ปุ่น) แต่ 4 ครั้งของการสมัครทุนหลังจากความผิดหวังเล็กๆครั้งแรก เราก็ผ่านทั้งหมด แป๋มกับโบ หากไม่ท้อก็จะเป็นอย่างนี้ได้เหมือนกัน เราเชื่อมากๆ

                                                              

เราพบว่านิสิตมหาลัยเราขาดแรงจูงใจในการสอบแข่งขันระดับประเทศมากๆ เพราะมัวแต่คิดว่าเป็นคนตัวเล็กๆ เรียนก็ปานกลาง นิสิตมหาลัยอื่นเก่งๆทั้งนั้น สอบแข่งขันกับเพื่อนไม่ได้หรอก ฟังแบบนี้แล้วเราก็คันปาก หากไม่พยายามก่อน จะรู้มั๊ยว่าตัวเองทำได้รึเปล่า หรือหากคิดว่าความสามารถยังไม่ดีพอ ทำไมไม่พยายามพัฒนาตัวเอง ไม่มีใครเก่งมาแต่อ้อนแต่ออก พรสวรรค์มีแค่ 10% แต่พรแสวงหรือความมานะ วิริยะ 90% จะทำให้ไปได้ไกล

นิสิตมักจะชอบฟังเวลาที่เราเล่าเรื่องการได้รับทุน การใช้ชีวิตเมืองนอก พวกเค้ามักจะตาโตและคิดว่าเราเก่ง เรามักจะบอกเสมอว่ามันไม่ใช่ความเก่ง แต่มันคือความกล้าปนบ้าบิ่นในการสมัครทุนนั้นๆแม้จะดูว่ามีการแข่งขันสูง ความกล้าและการมองโลกในแง่ดี มองทุกอย่างให้เป็นประสบการณ์หนึ่งของชีวิต ทำให้เราพร้อมที่จะสมัครทุนต่างๆเมื่อเห็นคุณสมบัติของตนเองพอจะมี (หรือหากไม่มีแต่พอใกล้เคียงก็พยายามสุดฤทธิ์ที่จะเขียนให้เข้าข่าย 55) อีกอย่างหนึ่งคือต้องทำกิจกรรมนอกชั้นเรียนโดยเฉพาะในเชิงจิตอาสา เพราะการทำงานบำเพ็ญประโยชน์มันทำให้เรามองถึงการสร้างความสุขให้ผู้อื่น ละทิ้งตัวตนรวมถึงการคิดถึงแต่ตัวตน มันทำให้ทัศนคติเวลาที่เราสอบสัมภาษณ์ออกมาดีเพราะความมุ่งมั่นในสิ่งที่ทำและทำให้คุณสมบัติคนทำแตกต่างจากคนที่เก่งทางวิชาการเพียงด้านเดียว

ในใบสมัครทุน Global Undergrad ก็มีให้กรอกเรื่องการทำงานอาสาสมัคร (น่าน...ไง)

เราพบว่าการแข่งขันทุนไม่ได้แข่งกับผู้อื่น มันคือการแข่งกับตัวเอง profile แต่ละคนมีคุณสมบัติหรือสิ่งที่นำเสนอต่างกัน แล้วแต่ว่าแต่ละคนเขียนถึงตัวเองในแง่ไหน แต่คุณสมบัติไหนล่ะที่จะถูกใจกรรมการผู้ทรงคุณวุฒิ

คำกล่าวที่ว่า “ชีวิตคือการแข่งขัน” คงจะจริง แต่สำหรับเรามันจริงยิ่งกว่าในแง่ที่ว่า “ชีวิตคือการแข่งขันกับตัวเอง” แข่งเพื่อที่จะทำให้ชีวิตดีกว่าเก่า เป็นชีวิตที่มีจุดมุ่งหมาย ทำความดีเมื่อมีโอกาสและได้แบ่งปันความสุขให้คนอื่นด้วย

นี่คือสิ่งที่เราพยายามยึดเป็นหลักปฎิบัติ อายุที่มากขึ้นอีก 1 ปี ควรมีโอกาสสร้างสิ่งดีๆให้สังคม เริ่มจากสังคมเล็กๆในมหาลัย การให้กำลังนิสิต

“ทำดีได้ง่าย สบายจัง”

                                                                                          

     @23.30 pm. Wed. 2/1/2013