ภูเขาและเป้าหมายสูงใหญ่

 We have no limit if we set our goal high

High ในที่นี่ของเราไม่ใช่เป้าหมายสูงๆ แต่กลับเป็นสถานที่สูงที่เคยแหงนมองแล้วก็เคยพิชิตมาแล้ว (มีความเชิ่ดหน้าได้ ณ จุดๆนี้) แต่ความเป็นจริง คือ...

เราโม้เพื่อนว่าหากอยากเที่ยวสงขลาแบบที่นักท่องเที่ยวคนอื่นๆมักจะไม่ค่อยได้ไปถึงกัน คือการต้องไปฝั่งหัวเขาแดง ปีนเขาดูป้อมปราการ (fortress) กำแพงเมืองเก่าๆของสงขลา และเห็นเจดีย์ที่อยู่บนเขาแบบลิบๆนั่นไหม นั่นล่ะ เราจะไปพิชิตกัน  "ภูเขามีไว้ให้คนกล้าได้ปีนป่าย" ( 55 มีความฮึกเหิมเบอร์ 10)

เมื่อเพื่อนตกลงโดยง่าย เราก็ได้ใจ นึกในใจเดินขึ้นเขาไม่ใช่เรื่องยาก อยู่ที่มหาลัย เราก็เดินบันไดขึ้นลงๆอยู่บ่อยๆ แถมไปครั้งนี้ไปเส้นทางใหม่ มีทางบันไดให้เดิน 

นี่นับเป็นประสบการณ์การปีน (หรือจะเรียกว่าเดินขึ้นเขาดีนะ) ครั้งที่ 2 ของเรา   (เอิ่ม จะมีครั้งต่อไปไหม ยังไม่แน่ใจ แฮ่) 
การไปครั้งแรกของเราเมื่อ 3-4 ปีที่แล้ว เราไปในรายวิชาการอบรมมัคคุเทศก์ท้องถิ่น: สงขลาเมืองเก่า ซึ่งกำหนดว่าผู้เข้าร่วมอบรมทุกคนต้องไปที่นี่เพื่อเรียนรู้ประวัติศาสตร์สงขลายุคแรกๆ ครั้งนั้นใช้อีกเส้นทางนึง เดินเข้าป่า ไม่ได้มีบันไดชันๆมากเท่านี้ ตอนนั้นกล่อมน้องแบม จุ๋ม และแม่จุ๋มให้ร่วมผจญภัยไปด้วยกันได้)  

ครั้งนี้ทำไมเหนื๊อย เหนื่อย เหนื่อยมากกกก (ลากยาวไปถึงยอดเขาเจดีย์องค์ดำ) เราว่าเราคงขึ้นผิดทาง (แน่ะโทษทาง) เราขึ้นทางที่ใช้เป็นทางลง เรามีความเสียอาการมาก เห็นที่พักระหว่างทางไม่ได้ ร่ำร้องขอพัก โดยมีเพื่อนคอยกระตุ้นอยู่ตลอดเวลา เหนื่อย หายใจไม่ค่อยทัน ขาล้า ยกขาเดินต่อไม่ไหว ไม่เอาๆอยากพัก แผ่ร่าง ลงนอน (เอิ่ม มีที่นอนไหม) 

เราอยากเดินชิลล์ๆในจังหวะเดียวกับเพื่อน ซึ่งทำไมดูไม่เหนื่อย เพื่อนต้องแอบความรู้สึกไว้แน่เลย มันเหนื่อยมากๆนะ  

เมื่อมีครอบครัวที่เดินสวนลงมา เราซึ่งไม่มีแรงทักทายใคร ไม่ได้พูดอะไรกับครอบครัวนั้น แต่เพื่อนซึ่งนิสัยดีระหว่างทางเกินคาด ทักทายเค้า เค้าเลยถามว่าทำไมไม่มาอีกเส้นทางนึง เดินสบายกว่ากันเยอะ พี่ผญ. (ซึ่งหมายถึงเรา) ไม่น่าจะเดินขึ้นไปถึงนะ หากมาทางนี้

จึ๊ก!! พูดแบบนี้ได้เช่นไรกัน โกรธนะฮับ แต่จากสภาพของเรา ณ จุดๆนั้น คงเป็นคำตอบที่ผช.คนนั้นเห็น (มีความหน้าตาออกอาการเหนื่อยโฮก) 

เรามีหมาดำนำทางด้วยนะ มันเดินของมันไปเรื่อยๆ ดูไม่เหนื่อย และยังมีแวะพักชมป้อมข้างทาง เดินนำไปจนถึงจุดหมาย สงสัยมันจะมาเที่ยวบ่อย เมื่อต้องการความสงบทางจิตใจ ต้องหาที่ยึดเหนี่ยว  (ช่างเหมือนเราเลย เราก็หาที่ยึดเหนี่ยว เป็นที่พักระหว่างขั้นบันได 55) 

แม้เมื่อเขียนเรื่องนี้ในวันนี้ ซึ่งผ่านเหตุการณ์ไปแล้ว 1 วัน เราก็ยังรู้สึกถึงความเหนื่อยได้อย่างชัดเจน 
เราเห็นความแข็งแรงของเพื่อนและหมา (ซึ่งดูประหนึ่งว่าเพื่อนเราได้หมาเป็นเพื่อนเรียบร้อยแล้ว หมาน้อยเดินตามเหมือนกับรู้จักกันมานาน แถมหมาน้อยยังมาส่งจนขึ้นรถ ดูดีงาม พระราม 9) 

อ้อ...เขียนมาถึงตรงนี้ จะบอกว่าเราก็ถึงเส้นชัยนะ วิวข้างบนสวยมาก ให้ความรู้สึกเหมือนอยู่บนที่สูง มองสิ่งต่างๆข้างล่างเล็กไปถนัดตา เราใหญ่ เราใหญ่กว่าใคร (แค่เสียมาดไปนิดหน่อยแล้วจากอาการเหนื่อยที่พูดถึงมาตอนต้น อิๆ ) 

ไว้แก้ตัวใหม่