โรงเรียนของฉัน
โรงเรียนของฉันน่าอยู่ คุณครูใจดีทุกคน เด็กๆก็ไม่ซุกชน
พวกเราทุกคนชอบไปโรงเรียน ชอบไป ชอบไปโรงเรียน
จบประถม 6 มานานแล้ว ความทรงจำเกี่ยวกับวัยประถมเริ่มรางเลือน
ตอนนี้เมื่อฉันเป็นครู ฉันผ่านโรงเรียนเก่าทุกวัน
ฉันมักมองเข้าไปในโรงเรียนและดูความเปลี่ยนแปลงผ่านสีผนังห้องใหม่
ชั้นเรียนใหม่ของเด็กๆ หรือเสียงเด็กๆที่ท่องอาขยานดังออกมาถึงถนนใหญ่
"โรงเรียนวัดท้ายยอ" ชื่อดูเป็นโรงเรียนวัด
แต่นักเรียนจะไม่ค่อยรู้สึกว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของวัด เพราะไม่ได้ตั้งอยู่ในวัด มันแยกตัวเป็นสัดส่วนมาตั้งอยู่ในอีก
1 หมู่บ้าน คือหมู่ที่ 9 บ้านสวนใหม่ ซึ่งเป็นหมู่บ้านใหม่สุดของของตำบลเกาะยอ เลยได้ชื่อว่าบ้านสวนใหม่
ฉันจำได้ว่าฉันไม่ได้เข้าชั้นเรียนอนุบาลในทันที
ห้องเรียนแรกที่ฉันเข้าคือห้อง ป.2 เพราะพี่สาวซึ่งอายุห่างกับฉัน 2 ปี เรียน ป.2
ฉันไปนั่งเล่นในห้องป.2 อยู่หลายวัน คุณครูพวงเพ็ญ ครูประจำชั้นป.2 ก็ใจดี
ไม่ว่าอะไร ฉันคิดว่าครูคงแนะนำ(ด้วยอาจมีรำคาญ เอ๊ย ไม่ใช่)
ให้แม่ไปติดต่อห้องอนุบาล ให้ฉันไปเข้าห้องเรียนตามวัย
ฉันเลยกลายเป็นนักเรียนอนุบาลเลขที่สุดท้ายอย่างเป็นทางการ
ตั้งแต่นั้นมา
แม่เล่าว่าวันที่เดินมาส่งฉันที่โรงเรียน
พอถึงประตูโรงเรียนฉันรีบปล่อยมือแม่ เพื่อจะวิ่งเข้าชั้นเรียน ( 55
ดูแล้วมีความเป็นนักเรียนรักเรียนตั้งแต่ตอนนั้น) ชีวิตวัยอนุบาลฉันจำอะไรไม่ค่อยได้มาก
รู้แต่ว่าเมื่อฉันอยากใช้สมุดจนหมด แม้เมื่อได้เวลาเพื่อนๆไปเล่นนอกชั้นเรียน
ฉันก็จะนั่งเขียนหนังสือ ก.ไก่ – ฮ.นกฮูกตาโต ตัวโตๆไปเรื่อยๆ
เขียนตัวหม้อแกงได้เต็มหน้า ฉันก็เดินไปส่งการบ้านที่ครู (เป็นการบ้านตรงไหน)
ครูกำลังคุยกับเพื่อนครู ฉันก็ไม่สนใจ (บอกแล้วว่าเด็ก) ขอให้ครูให้ลายเซ็น
หรือดาวให้ฉันด้วย ครูทั้งบอกว่า “พอแล้ว” “ไปเล่นกับเพื่อนได้แล้ว” ฉันก็ดื้อ เป้าหมายของวันนี้
ต้องทำสมุดให้หมดเล่ม!
ความหัวหมอของฉันเริ่มมาตั้งแต่ตอนนั้น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น