Reflection: Global Learning Session

สิ่งที่ได้เรียนรู้จากกิจกรรม GLOBAL LEARNING ก่อนเข้าร่วมกิจกรรม GLOBAL LEARNING SESSION กับนิสิตมาเลเซีย มหาวิทยาลัย UITM ฉันมีความรู้เกี่ยวกับกับประเทศมาเลเซียเบื้องต้นอยู่บ้าง เช่น เรื่องของสกุลเงินมาเลเซียใช้เป็นริงกิต ภาษาหลักคือภาษามลายู อาหารประจำชาติคือนาซิอายัม มหาวิทยาลัยในมาเลเซียจะไม่มีชุดยูนิฟอร์ม เป็นต้น ส่วนที่ได้เรียนรู้เกี่ยวกับประเทศมาเลเซียเพิ่มเติมในครั้งนี้ คือ 1.ประเทศมาเลเซียมีสถานที่สำคัญที่ตกเป็นมรดกโลกหรือ UNESCO มีทั้งหมด 4 แห่ง ด้วยกัน ได้แก่ หุบเขาเล็งกงอุทยานแห่งชาติกูนุงมูลู อุทยานแห่งชาติกีนาบาลู จอร์จทาวน์ และมะละกา ซึ่งหวังว่าสักวันหนึ่งถ้าฉันมีโอกาสได้ไปประเทศมาเลเซียอีกครั้งก็จะตามเก็บสถานที่เหล่านี้ 2.ฉันได้เรียนรู้เกี่ยวกับสถานการณ์โรคระบาดโควิดในประเทศมาเลเซียในปัจจุบันว่าตอนนี้คนในแต่ละรัฐสามารถเดินทางข้ามรัฐได้แล้ว ซึ่งก่อนหน้านี้ไม่สามารถเดินทางข้ามรัฐได้ และปัจจุบันประเทศมาเลเซียได้เปิดประเทศสำหรับชาวต่างชาติที่ต้องการเข้าประเทศได้แล้ว แต่เปิดให้ท่องเที่ยวได้เฉพาะรัฐลังกาวีเท่านั้น ซึ่งอนุญาตสำหรับคนที่มีวัคซีนแล้วเท่านั้น 3.ได้เรียนรู้เกี่ยวกับสภาพแวดล้อมในมหาวิทยาลัย UITM KEDAH และที่ดูน่าสนใจมากที่สุดคือภายในมหาวิทยาลัยมีART GALLERLY ด้วย ซึ่งทำให้รู้สึกว่าอยากไปเยี่ยมชมสักครั้ง 4.จากวิดีโอ UNSUNG HERO ทำให้ได้เรียนรู้ว่าสิ่งเล็กๆน้อยๆ ที่เราให้กับคนรอบตัวเป็นประจำทุกวันก็สามารถสร้างสิ่งที่ยิ่งใหญ่ได้ ถึงแม้การที่เราทำไปเราจะไม่ได้อะไรกลับคืนมาก็ตาม แต่เราได้ความสุขจากการให้แน่นอน และความสุขที่บริสุทธิ์คือการให้โดยไม่หวังผลตอบแทน 5.ฉันได้รับประสบการณ์ใหม่ๆมากขึ้น ทั้งได้เพื่อนใหม่ และได้มุมมอง แลกเปลี่ยนความคิดเห็นใหม่ๆอีกด้วย และที่ประทับใจมากที่สุด คือ ทุกคน ENJOY กับการเข้าร่วมกิจกรรมในครั้งนี้ไม่ว่าการได้แลกเปลี่ยนความคิดเห็นระหว่างนิสิตไทย มาเลย์ เวียดนาม และร่วมฟังเพลงของแต่ละชาติด้วยกัน ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าอยากให้มีการจัดกิจกรรมแบบนี้อีก

Reporter: บุชรอ เอกอังกฤษ ปี 1 Date: Wed. 5 Jan. 2022

เพื่อนแบบ FB

เพื่อนมักมีอะไรให้ประหลาดใจ หรือเพื่อนก็เป็นแบบนี้ล่ะ แต่เราอาจจะเพิ่งมารู้:) เมื่อเพื่อนในวัยผู้ใหญ่บอกว่าเลือกเพื่อนที่จะคุยโดยดู FB อดนึกถึงหมอดูที่ดูดวงคนผ่านลายมือ ผ่านใบไม้ ผ่านโหงวเฮ้ง bla..bla..bla.. แต่เพื่อนคนนี้เลือกเพื่อนที่จจะคุย(หรือไม่คุย)กับเพื่อนผ่านการโพสท์ FB ของเพื่อน (เขียนเองเริ่มงงกับสรรพนามแล้วนะเนี่ย) เราก็น่าจะเป็นคนหนึ่งที่ถูกเพื่อนหยิบมาจาก FB ซึ่งจริงๆแล้ว FB เราแทบไม่มีอะไรมาก เราใช้มันเป็นบันทึกเรื่องงานซะมากกว่าเรื่องอื่นๆ เพื่อให้มันเตือนอีกทีในปีถัดๆไปว่าทำอะไรบ้าง และใช้ FB ในการนึกถึงกิจกรรมที่ทำในแต่ละสัปดาห์ เดือน ปี FB ของเราเลยไม่ได้สนใจยอด like เรายัง unfollow, unfriend คนที่มีใน FB อยู่บ่อยๆ เราว่าหากอยากเป็นเพื่อนกับใคร ก็ค่อยขอ FB กันใหม่ และหากเพื่อนจะทำแบบนั้นบ้างก็เป็นเรื่องธรรมดาแหละเนอะ เรา unfollow เขาได้ เขาก็ unfollow / unfriend เราได้เหมือนกัน ตอนนี้นอกจาก FB & LINE เราก็ยังมี What's app อีกอย่าง เอาไว้ติดต่องานกับต่างประเทศ เพราะมันฮิตในบ้านเมืองเขามากกว่า เพื่อนมาเลย์เคยบอกว่านิสิตเขามอง FB ว่าเป็น Papa & Mama's era ฮ่าๆ เป็นยุคสมัยของพ่อแม่ พวกเขานิยม IG หรือใช้ What's app มากกว่า แม้แต่ที่ลาว What's app ก็ยังเป็นที่นิยม เราว่ามันยังดูใช้ยาก เพราะโชว์เบอร์โทรศัพท์มากกว่าหน้าคน ทำให้ไม่รู้ว่าใครเป็นใคร เอ๊ะ ตั้งต้นเรื่องเพื่อน ตอนนี้เราไปไกลถึง What's app แล้ว หากเปรียบเพื่อน เพื่อนหลายคนเหมือน FB ที่เราอยากเจอทั้งใน FB & Face-to-face เพื่อนบางคนเหมือน LINE ที่เราเอาไว้ติดต่อและเก็บไว้เมื่อต้องติดต่องาน เพื่อนบางคนคงเหมือน What's App ที่นานๆเจอกันที เห็นกันไกลๆ และเมื่อเห็นกันทีก็ร้องว่า What's up,man? เรามีเพื่อนคนนึง เพื่อนคนนี้ของเราเหมือนเป็น FB ในช่วงแรก แต่ จุ๊ๆ ...เพื่อนคนนี้นะมีความติสท์และโลกส่วนตัวสูง แว่บมาแว่บไป ทำให้เรางง ๆ จนเราเปลี่ยนสถานะ(ให้เอง)จาก FB เป็น What's app เพื่อนที่คุณก็รู้ว่าใคร :)

หนังสือ - ห้องสมุด - อาชีพ

ตอนเด็ก ๆ คำถามยอดฮิตที่เด็กๆโดยถาม คือ "โตขึ้นจะเป็นอะไร" เราตอบส่งๆบ่อยๆ แล้วแต่อาชีพที่นึกออกตอนนั้น เมื่อยังเล็กมากคงตอบแค่ พยาบาล ครู และเมื่อเริ่มรู้ตัวแล้วว่ากลัวเลือด (แถมด้วยเรียนวิทยาศาสตร์อยู่ในระดับ D:) อาชีพนี้ก็ตกขอบไป ให้นึกถึงตอนเด็กเมื่อไหร่ อาชีพที่เรานึกถึงจะต้องมีหนังสือหรือกระดาษเข้ามาเกี่ยวข้องเสมอ เราเคยอยากเป็นบุรุษไปรษณีย์ เราว่าอาชีพนี้นำความสุข ความตื่นเต้นให้ผู้รับ ไม่ว่าจะเป็นข่าวดี ข่าวร้าย การมีบุรุษป.ณ.มาเยือนแล้วยื่นจดหมายให้ เราว่าการรอคอยมันมีค่า ( ตอนนี้จะรวมความดีใจและตื่นเต้นที่ได้รับของจาก Kerry, Flash , Best เข้ามาด้วย :) แต่หากตอบแบบจริงๆจังๆ เราว่าตอนนั้นเราอยากเป็น "บรรณารักษ์" ห้องสมุดคือที่แห่งความสุขของเรา สถานที่เงียบๆ มีชั้นวางหนังสือให้เดินไล่เรียง หาหนังสือที่อยากอ่าน และหลายครั้งที่หาเล่มหนึ่ง แต่กลับได้หนังสือเล่มอื่นๆที่เจอระหว่างกวาดสายตาผ่านติดมือกลับมาด้วย เราชอบใช้เวลาอยู่ห้องสมุดมาตั้งแต่สมัยประถม-มัธยม-มหาลัย ความรู้สึกหนึ่งที่มีต่อบรรณารักษ์คือ "ความใจดี" "หน้าตายิ้มแย้ม" สมัยเด็กครูดวงประทีป มักจะนั่งอยู่ในห้องสมุด เราว่ามันเท่ห์สุดๆกับการมี office ที่เป็นห้องสมุด มีหนังสือรายล้อม เราตระเวณอ่านหนังสือจากห้องสมุดของโรงเรียน ยาวไปถึงห้องสมุดของโรงเรียนวัดเขาบ่อ วัดแหลมพ้อ และเมื่อเรียนมัธยม ห้องสมุดของโรงเรียนก็มีหนังสือเยอะแยะให้อ่าน เราว่าหนังสือนอกเวลาของยุคประมาณ 2529-2535 นั้นเราน่าจะอ่านเกือบหมด ไม่ว่าจะเป็น -มอม -ฉันอยู่นี่ศัตรูที่รัก -แก้วจอมแก่น -เอมิลยอดนักสืบ -ห้าสหายผจญภัย (เล่มนี้เราเพิ่งเจอฉบับภาษาอังกฤษจากร้านมือสองเมื่อ 2ปีที่แล้ว ดีใจเหมือนเจอขุมทรัพย์ รู้สึกเหมือนยังผจญภัยไปกับห้าสหายได้อีก ความรู้สึกของการอ่านเล่มนี้ตอนเด็ก กับตอนโต ไม่ต่างกันมาก ขอบคุณภาษาอังกฤษที่ทำให้เราได้อ่านทั้ง 2 versions) -ห้าใบเถา -แวววัน -เมื่อคุณตาคุณยายยังเด็ก (เรื่องนี้เป็นแรงบันดาลใจให้อยากเขียนเรื่องแนวนี้บ้าง หยิบเอาเรื่องที่ย่า ยาย แม่ เล่าให้ฟังมาเขียน เล่าวิถีแถวบ้านน่าจะดี) จากความชอบหนังสือและห้องสมุด พาเรามาไกลสู่การเป็น "ครูภาษาอังกฤษ"ทิ้งอาชีพบรรณารักษ์เอาไว้ข้างหลัง ได้แค่เอามาใส่ในวิชาที่เรียน ด้วยการแนะนำหนังสือน่าอ่านให้นิสิต และพยายามปลูกฝังการอ่านให้ลูกศิษย์...และเพื่อน :)

Invictus: Movie reflection

I love when the president gives the winning trophy to the captain of the rugby national team. It made him aware of his own importance that he not just rugby players popular sports of white people, but represents the hope of the whole South African nation. The most important thing is that he is doing his best for others. จากการชมภาพยนตร์เรื่อง INVICTUS ทำให้เห็นว่า เนลสัน แมนเดลา เป็นคนที่มองการณ์ไกล และทำทุกอย่างเพื่ออนาคตที่ดีขึ้น เช่น ดังคำพูดของเมนเดลาว่า “อดีตมันเป็นอดีตไปแล้ว” ทำให้เห็นว่าเขาไม่จมปลักกับอดีต และไม่นำสิ่งร้ายหรือสิ่งไม่ดีในอดีตมาทำให้เกิดผลกระทบกับปัจจุบัน ถึงแม้ในอดีตคนผิวสีและคนผิวขาวจะมีความขัดแย้ง และมีความไม่พอใจหรือความแค้นต่อกันมากเพียงใด แต่เมเดลลาก็สามารถสร้างความปรองดองระหว่างทั้งสองเข้าด้วยกันได้ เพราะเขาเชื่ิอว่าถ้าอยู่ร่วมกันโดยไม่เบียดเบียนหรือเหยียดสีผิวกัน ย่อมก่อให้เกิดความคิดและทัศนคติที่ดีต่อกันได้ ส่งผลถึงการทำงานที่มีประสิทธิภาพเพื่อพัฒนาประเทศได้ ในภาพยนตร์หนูรู้สึกประทับใจตอนที่แมนเดลาเข้าไปขอให้พนักงานทำงานต่อ โดยให้บอดี้การ์ดรอข้างนอก แล้วเขาพูดว่า "หากคุณต้องการให้คนอื่นเชื่อสิ่งที่คุณพูด คุณต้องไม่แอบอยู่หลังคนที่ถือปืนเพราะนั่นเป็นการบังคับเขา" นี่ถือเป็นการกระทำที่ให้เกียรติผู้อื่น โดยไม่ใช้อำนาจของตัวเองเป็นใหญ่ และสามารถทำให้เข้าถึงจิตใจของผู้อื่นมากขึ้น แมนเดลาจะเน้นสร้างความปรองดองของคนในประเทศและยุติความขัดแย้ง ทำให้คนในประเทศมีความสามัคคีแต่ไม่แบ่งแยกกัน เหตุนี้ทำให้เขากลายเป็นที่ยอมรับของคนในประเทศในที่สุด จากการได้ดูหนัง Invictus ผมได้รับข้อคิดต่างๆ และได้มุมมองใหม่มากขึ้น แม้ว่าการเหยียดสีผิวในประเทศของเราจะไม่ได้โหดร้ายเหมือนต่างประเทศ แต่มันก็ยังสามารถเชื่อมโยงกับการเหยียดสิ่งอื่นๆ ไม่ว่าจะเป็นการเหยียด ฐานะ เพศ และศาสนาในสังคมของเรา สิ่งที่ผมชอบมากๆ คือการที่ผู้นำเลือกที่จะใช้วิธีปรองดองในการดูแลประชาชนทั้งสองฝ่าย เเม้ว่าในอดีตกลุ่มคนผิวสีจะไม่ได้รับสิทธิ์เท่าคนผิวขาว สิ่งนี้ถือเป็นกุญแจสำคัญที่จะเชื่อมความสัมพันธ์ของคนสองกลุ่ม โดยการสลายความกลัวของคนผิวขาวที่กลัวว่าตนจะถูกรังแกกลับ แต่เมื่อเป็นเช่นนี้คนผิวขาวกลับรู้สึกปลอดภัยและไว้ใจคนผิวดำมากขึ้น “ถ้าเราอยากจะสร้างสันติกับศัตรู เราจะต้องจับมือกับศัตรู แล้วศัตรูก็จะกลายเป็นหุ้นส่วนของเรา” ผมเห็นด้วยกับวลีนี้อย่างมาก เพราะไม่มีวิธีการใดที่จะทำให้ศัตรูกลายเป็นเพื่อนได้ดีเท่าการปรองดอง จากการที่ผมได้ดูหนังเรื่อง Invictus ผมประทับใจตอนที่เนลสัน แมนเดลดาพูดว่า “I am the master of my fate, I am the captain of my soul.” แสดงให้เห็นว่าเนลสันเป็นคนมีจิตใจที่แน่วแน่ไม่ยอมแพ้ต่ออุปสรรค แม้ว่าตัวเองจะต้องติดคุกนานถึง27ปี ต่อมาหลังจากที่เขาได้รับการเลือกตั้งให้เป็นประธานาธิบดี เขาก็ตั้งใจแน่วแน่ที่จะทำให้คนในประเทศแอฟริกาใต้ไม่ว่าจะเป็นคนขาวหรือคนผิวสีปรองดองกัน และในที่สุดเขาก็ทำมันจนสำเร็จผ่านกีฬารักบี้ ซึ่งจากการดูหนังในครั้งนี้ทำให้ผมได้รับข้อคิดต่างๆมากมายเพื่อที่จะนำมาใช้เป็นแบบอย่างในการดำเนินชีวิต ให้รู้จักการมองการณ์ไกล ความเท่าเทียมกันของเพื่อนมนุษย์ และความรักความสามัคคี และที่สำคัญคือการไม่ย่อท้อต่อความยากลำบาก จากที่ได้ดูภาพยนตร์เรื่องinvictus ได้เรียนรู้ว่าการนำสิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตมาปรับใช้เป็นบทเรียนเป็นสิ่งที่น่ายกย่อง การที่เราโดนใครสักคนหรือคนกลุ่มใหญ่กระทำไม่ดีจนส่งผลกระทบทางจิตใจหรือร่างกายไม่จำเป็นต้องแก้แค้นด้วยการทำแบบเดียวกันกับคนเหล่านั้น การเรียนรู้ที่จะให้อภัยและให้โอกาสฝ่ายตรงข้ามได้เรียนรู้ความของเป็นจริงของเราจะส่งผลดีในระยะยาวมากกว่า เหมือนที่Nelson Manladaทำมาตลอด จนเขาสามารถเปลี่ยนมุมมองของคนผิวขาวต่อคนผิวดำได้ แก้ไขปัญหาเชิงโครงสร้างสังคม ให้ทุกคนเท่าเทียมกัน ต่อให้เขาจะเป็นถึงผู้มีอำนาจสูงสุดแต่ไม่มีคำสั่งที่ให้ประชาชนแบ่งชนชั้นกัน คุณลักษณะที่ผู้นำประเทศจำเป็นต้องมีคือมีวิสัยทัศน์กว้างไกลและเห็นคุณค่าของทุกคน เพราะเป็นสิ่งที่จะนำพาประเทศไปสู่ความเจริญได้ จากการดูภาพยนตร์เรื่อง Invictus หนูประทับใจการที่ภาพยนตร์ใช้กีฬารักบี้เป็นทั้งสัญลักษณ์และตัวเชื่อมเรื่องราวต่างๆทั้งหมดของเรื่อง รักบี้เป็นกีฬาที่แบ่งชนชั้นของคนผิวขาวกับผิวดำ มีบทสนทนาของคนขาวกับคนดำในเรื่องที่บอกถึงความแตกต่างระหว่างฟุตบอลที่ผิวดำชอบกับรักบี้ที่คนผิวขาวเล่นเป็นปกติในแอฟริกาใต้ว่า “ฟุตบอลเป็นกีฬาของนักเลงที่เวลาเล่นจะเล่นแบบสุภาพบุรุษ แต่รักบี้เป็นกีฬาของสุภาพบุรุษที่ตอนแข่งจะเล่นแบบนักเลง” เป็นคำพูดที่เสียดสีคนผิวดำ เหมือนกับพยายามจะเปรียบว่าคนผิวดำที่พยายามจะยกระดับตัวเอง หรือแม้แต่คนผิวดำเองก็ทำทุกอย่างที่จะไม่เชียร์รักบี้ทีมชาติตัวเองเพื่อแสดงการเป็นศัตรูกับคนผิวขาวอย่างชัดเจน ดังคำพูดที่เนลสัน แมนเดลล่าพูดว่า แม้แต่ตัวเขาเองเมื่อครั้งหนึ่งที่เขาถูกคุมขังอยู่เขาก็ยังเชียร์ชาติอื่นที่แข่งกับทีมชาติแอฟริกาใต้ และหนูเห็นในหนังมีการสอดแทรกความเหลื่อมล้ำในสังคมเข้าไปบ้าง เช่นที่คนรับใช้ในบ้านของคนขาวที่บ่นเรื่องสวัสดิการที่ค่อนข้างมีปัญหา หรือตอนนักรักบี้ทีมชาติต้องออกไปตามชนบทเพื่อไปสอนเด็กๆผิวดำให้เล่นรักบี้ ซึ่งฉากนี้ทำให้หนูเห็นถึงชีวิตความเป็นอยู่ที่ลำบากของคนผิวดำ และหนูคิดนี่ว่าน่าจะเป็นกุศโลบายที่สำคัญที่เนลสัน แมนเดลล่า พยายามใช้รักบี้เป็นตัวเชื่อมให้คนผิวขาวเข้าใจคนผิวดำและให้คนผิวดำหันมาสนับสนุนคนผิวขาวและเพื่อเป้าหมายการเป็นแชมป์โลกรักบี้ของทีมชาติแอฟริกาใต้โดยมีความเป็นหนึ่งเดียวของชาติคือเป้าหมายหลักที่เนลสัน แมนเดลล่าตั้งใจที่จะทำให้เกิดขึ้นในประเทศแอฟริกาใต้ จากที่ได้ดูภาพยนตร์ Invictus หนูชอบฉากประเทศแอฟริกาในยุคสมัยนั้น ที่เค้าทำย้อนไปในอดีตทั้งรถ บ้าน ตึก ผู้คนที่พอดูแล้วรู้สึกว่าเหมือนเราอยู่ในยุคนั้นจริงๆ ทำให้เราอินกับหนังและตัวละครมากขึ้น จริงๆแล้วหนูเป็นคนที่ไม่ค่อยดูหนังแนวนี้ แต่หลังจากดูรู้สึกว่าหนังให้แรงบันดาลใจเรามากๆเหมือนให้พลังบวกเรามากขึ้น การเปลี่ยนความคิดของคนหลายล้านคนที่ไม่ชอบกัน ขัดแย้งกัน แต่กลับมาปรองดองกัน สำหรับหนู หนูมองว่ามันเป็นเรื่องที่เป็นไปได้ยากแทบจะเป็นไปไม่ได้ ผู้นำมีอุดมการณ์และเป้าหมายที่แน่วแน่ สิ่งที่เห็นได้ชัดคือแมนเดลามีความเชื่อ เชื่อว่าทุกอย่างเป็นไปได้ เขาเริ่มจากตัวเอง และคนใกล้ตัว จนทำให้คนอื่นๆเชื่อตามเขา แมนเดลาเป็นผู้นำที่มีความอ่อนโยนให้อภัยคนผิวขาว ไม่คิดถึงแต่ตัวเอง แต่จะคิดถึงคนอื่นด้วยเสมอ ไม่จมอยู่กับอดีต อยู่กับปัจจุบัน และสร้างอนาคตของประเทศให้ดีขึ้น หนูมองว่าเป็นผู้นำที่ดีมากๆ

Decluttering Life: ลดสะสม เน้นสะสาง

เหตุ: อ่านหนังสือไป 2 เล่ม คือ ชีวิตดีได้เมื่อทิ้ง และ หนึ่งปีที่จะไม่ซื้อของ (One Year without Purchase) เพื่อกระตุ้นให้ตัวเองไม่ซื้อของเยอะ และจัดการกับความยุ่งเหยิง หนังสือเต็มบ้าน สิ่งที่ตามมา: 1. การจัดการหนังสือ เราพยายามลดจำนวนหนังสือในบ้าน ด้วยการที่เมื่อเอาหนังสือมาคืนที่ห้องสมุดประชาชนกศน. สี่แยกป่าไม้ เราก็จะนำหนังสือมาบริจาคด้วย เวลาหยิบหนังสือก็จะพยายามตัดใจอย่างรวดเร็วว่ามันจะไปเป็นประโยชน์ต่อคนอื่นด้วย ดีกว่านอนแช่อยู่บนชั้นหนังสือที่บ้านเรา ตอนนี้หนังสือภาษาไทยเลยเริ่มเหลือน้อย ส่วนหนังสือภาษาอังกฤษเราจะบริจาคที่สำนักหอสมุดมหาวิทยาลัย เพราะคิดว่าน่าจะมีประโยชน์กับนิสิตที่อ่านภาษาอังกฤษได้ มากกว่าเอาไปให้ที่ห้องสมุดประชาชน แต่จริงๆแล้วนิสิตก็ยังไม่ค่อยอ่านนิยายภาษาอังกฤษสักเท่าไหร่นะ เอกอังกฤษก็มักอ่านตามสั่งในรายวิชาการอ่านซะมากกว่า ต้องขอบคุณห้องสมุดประชาชน ที่เราส่งคืนหนังสือสายเป็นเดือน ก็ไม่ว่า 55 เราเลยได้ใจ เอ๊ย ม่ายช่าย เราเลยตอบแทนด้วยการเอาหนังสือไปบริจาคทุกครั้งจนเป็นธรรมเนียม เราพบว่าแต่ละครั้งเมื่อไปที่นั่นก็ยังมีหนังสือน่าอ่านที่เราหาได้ที่นั่นที่เดียว อย่าง 2 เล่ม ข้างต้นก็เหมือนกัน 2. การจัดการยกเลิกบัตรเอทีเอ็ม เมื่อคิดขึ้นมาได้ว่าบัตรเอทีเอ็ม มีค่าธรรมเนียม 200 บ.ต่อปี ก็สะดุ้งเฮือก เพราะเราอุตส่าห์คิดว่าการไม่มีบัตรเอเทีเอ็มน่าจะดีไม่ต้องจ่ายเงินคล่อง รูดปื๊ด ๆ เมื่อบัตรธ.กรุงเทพ หายทั้ง 2 ใบ เราก็ใช้การโอนเข้าบช.ของพี่แทน จนโอ๋เตือนขึ้นมาครั้งนึง เราเลยคิดว่าไม่ได้ซะแล้ว ต้องรีบไปปิดบัตร เดือนที่แล้ว เราเลยไปปิดบัตรที่ธ.กรุงเทพ สาขาหน้ามหาลัย โดยไม่ได้ขอค่าธรรมเนียมคืน วันนี้ (4/3/64) เราไปยกเลิกอีก 1 บัตร ของธนาคารกรุงศรีอยุธยา หน้าราชภัฎ ไปตั้งแต่เช้า เลยได้เป็นคิวแรกๆ รวดเร็วมาก และโดยไม่ต้องขอค่าธรรมเนียมคืน น้องจนท.ก็จัดการให้เสร็จสรรพ เลยได้เงินคืนมา 183 บาท! ดีใจจัง ที่ช้ำใจก่อนหน้านี้คือบัตรเครดิตของเทสโก้ โลตัส เรียกเก็บเงินรายปี 600 กว่าบาท ทั้งที่ยังไม่ได้เปิดใช้ใดๆ เมื่อเราเข้าไปอ่านในกระทู้พันธ์ทิพย์ มันเป็นแบบนี้มานานแล้ว และไม่เห็นมีใครขอยกเว้นค่าธรรมเนียมได้ ไอ้หยา! เราถือใบแจ้งจ่ายเงินไปจ่ายที่ counter จ่ายเงินของเทสโก้ จ่ายไม่ได้ ต้องไปชำระที่ธนาคารชั้น 1 ด้านล่าง (น้อง cashier บอกอย่างนั้น) ปรากฎว่า 2 ธนาคาร ก็จ่ายชำระเงินให้ไม่ได้ เสียอารมณ์มากมาย แล้วจะเขียนวิธีชำระเงินไว้เยอะแยะทำไม ท้ายสุดวันรุ่งขึ้น เราก็ไปจ่ายที่ป.ณ. ห้าแยกเกาะยอ ภายใน 5 นาที ก็เสร็จเรียบร้อย จบกันที! ------------- 30/03/64 กลับมาเขียนต่อว่า decluttering อะไรไปบ้างในรอบเดือนมีค. อิๆ 1. เราทำเรื่องค้างคาเสร็จไปอีกเรื่อง ไปจ่ายชำระภาษีที่สรรพากรจังหวัดมาแล้วเมื่อ 22/3/64 ตอนเช้าก่อนเข้ามาสนง. ใช้เวลาประมาณ 20 นาทีก็ดำเนินการเสร็จ คนอื่นๆมักทำเรื่องออนไลน์ แต่เรารู้สึกว่าให้จนท.ทำให้น่าจะเรียบร้อยกว่า มั่นใจได้ว่าไม่ต้องมานั่งทำหลายรอบ (ปีนี้ก็เหมือนทุกปีที่เราหักลดหย่อนภาษีจากการบริจาคเงินวันไหว้ครู 10000 บ. + หมู่บ้านเด็กโสสะ 300 บ./เดือน รายปี ซึ่งปีนี้เราไม่ได้บริจาคให้น้องป๋อ แต่บริจาคให้หมู่บ้านเพื่อเอาไปใช้ประโยชน์ต่อ เนื่องจากถามน้องแจ๋วแล้วว่าเด็กๆทุกคนจะมีเงินที่จัดสรรปันส่วนให้อยู่แล้ว + UNICEF 1499 บ. เพื่อกล่องข้าว อิๆ เราเห็นใบเชิญชวนให้บริจาคอยู่ใน locker เลยชวนโอร่วมบริจาคด้วย (อันนี้ถือว่าเป็นการบริจาคในปีใหม่และเดือนเกิด) ซึ่งโอใจดี บริจาคแบบเต็มจำนวนและเกินมา 1 บ. ทำให้เราไม่ต้องเติมเงินของตัวเองเข้าไป :) 2. เมื่อวานเราสะสางหน้าตู้หนังสือที่บ้าน ให้กตช่วยเก็บกระดาษใส่กระสอบไปขายของเก่า และจัดหนังสือในตู้อีกหน่อย ตัดใจทิ้งหนังสือ magazine (Japan Perspective) ซึ่งตั้งเอาไว้นานมาแล้ว แต่ก็ยังไม่เบื่ออ่านนะ แต่ตั้งไว้ก็ไม่ได้หยิบมาอ่านมาก เลยยกให้การชั่งกก.ขายซะเลย เราจะตัดใจหนังสือเป็นระยะๆ ด้วยการเอาไปบริจาคห้องสมุดประชาชนกศน. ----- การอ่านหนังสือ ยิ่งอ่านให้จบเร็วเท่าไหร่ เราก็จะตัดใจบริจาคได้เร็วเท่านั้น เพราะส่วนใหญ่เราว่าเราก็อ่านหนังสือแค่รอบเดียว จะตั้งเอาไว้ให้เต็มตู้ทำไมเนอะ แบ่งๆให้คนอื่นๆอ่าน น่าจะได้ประโยชน์กว่า เดือนที่ผ่านมา Eng. Club และเราจัด Book Discussion เราก็ได้หนังสือจากนิสิตมาอ่านเพิ่มอีก 2 เล่ม "สิ่งที่สำคัญในชีวิต" โดยนิ้วกลม ยืมต่อมาจากบี พิมพกานต์ และครอบครัวที่ลัก (Shoplifter) นิยายญี่ปุ่นละมุนละไม ที่เริ่มจากเราได้ยินว่าเป็นหนังญี่ปุ่นที่ดี เมื่อนิสิตวันนาเดีย ซึ่งเข้าร่วม Book Discussion เขียนว่าเธอกำลังอ่านเล่มนี้ เราเลยแลกกันอ่าน โดยเราให้ยืม "ห้องอาหารนกนางนวล" (ยืมมาจากมอนอีกที อิๆ) ตอนนี้เราก็มี "ครอบครัวที่ลัก" รออ่านอยู่อีก 1 เล่ม

หาดสวยด้วย Trash Hero

ของขวัญปีใหม่ วันแดดร้อน ลมทะเลแรง ขอบคุณน้องนนท์ ผู้ร่วมก่อตั้ง Trash Hero Songkhla ที่ให้ของขวัญปีใหม่ เป็นกระบอกน้ำ refill น้องนนท์บอกว่าให้ในฐานะที่เป็น "แกนนำ" ดีใจจัง เลื่อนตำแหน่งแล้ว

กิจกรรมของ Trash Hero มีทุกเดือนนะ เว้นช่วงไปแค่หน้าฝน 2 เดือนที่แล้ว ปีนี้ (24 Jan. 2021) เราเข้าร่วมกิจกรรมของ Trash Hero เก็บขยะชายหาด โดยมีนิสิตปี 3 ลี่หยุ่นและแฟน มาเข้าร่วมด้วย เธอทักมาทาง msg ทันทีเมื่อเห็นเราโพสท์ใน TSUWESTERN ุถามว่าเรามาไหม ทีมจากมหาลัยทักษิณ เลยมีกัน 3 คน ครั้งนี้ Trash Hero ร่วมกับนศ.กศน.ตำบลเขารูปช้าง จำนวน 23 คน (รวมพวกเรา) มาเก็บแถวลานดนตรี

เรามาตั้งแต่ช่วงแรกๆเมื่อ 4 ปีที่แล้ว และพยายามจะมาร่วมทุกครั้งที่มีโอกาส คนร่วมเก็บของเรามักเป็นนิสิตทั้งไทยและเทศ และเพื่อนๆ แม้ไม่มีใครมา ก็มาหาเพื่อนเอาข้างหน้า อิๆ

หากเข้าร่วมเก็บขยะ 3 ครั้ง ส่งรูปไปที่เพจ FB: Trash Hero Songkhla ก็จะได้เสื้อไปใส่เท่ห์ๆด้วยนะ

ของหวาน(ปาก)ยามค่ำ

ร้านขนมร้านใหม่ที่พวกเราเริ่มติดใจ เวลาจุ๋มขับรถไปส่งที่เกาะยอ มักจะใช้เส้นทางวชิรา-ถนนเตาอิฐ-ถ.ติณสูลานนท์ ทำให้พวกเรา 3 สาวผ่านร้านขายขนมไทยๆ ชิ้นละ 3 บาท เมื่อก่อนที่ตลาดวชิรา ก็เคยมีร้านขนมข้างทาง ตอนเย็นๆแบบนี้ให้เลือกขนมชิ้นเล็กๆใส่ตะกร้า ยื่นให้แม่ค้าคิดเงิน ก็จะได้ขนมมากมายกลับไปกิน อิๆ เหมือนเป็นการชิมขนมซะมากกว่า เพราะว่ามาคำเล็กๆ แต่แบบนี้ล่ะถึงจะอร่อย เพราะมันมาจำนวนน้อยๆ ทำให้อยากกินอีก ทุกครั้งที่ผ่านพวกเราเลยมักจะแวะซื้อกัน ของโปรดเราคือ ถั่วกวน (อันดับ 1) มันกวน ข้าวเหนียวแดงแบบแข็งๆ ช่วงหลังเราหันมากินขนมหวานมากขึ้น เราเลยซื้อข้าวฟ่างกินด้วย เมื่อก่อนเราไม่กินข้าวฟ่างกวนเลยนะ เราว่ามันหวานมาก เม็ดขนุนก็ด้วย แต่ตั้งแต่ปีที่แล้ว เรารู้สึกตัวเองว่าชอบกินของหวานจัง และพอไปทำงานที่สนง.วิเทศ เราว่าเรากินได้เรื่อยๆ ตอนนี้พอเช็คนน. เราหนัก 45 kg. แล้ว ซึ่งไม่เคยหนักเท่านี้มาก่อน มันจะประมาณ 43-44 มาตลอด ! Oh, No! ว่าแล้วก็กินต่อ อิๆ

ตักบาตรตอนค่ำ เราพยายามจะ go green เลยทั้งพกกระบอกน้ำเวลาไปนั่งร้านกาแฟ และหากไม่เอาไป เราจะรู้สึกผิดกับการจ่ายเงินเพื่ออุดหนุน Green Peace มาก ตอนนี้เราพ่วงการพกกล่องข้าวมาไว้สนง.เวลาไปซื้อข้าวกล่องที่โรงอาหารมหาลัย และเมื่อวานก็พกกลับบ้านด้วย เลยได้ใส่ขนมชิ้นเล็กชิ้นน้อย จากรูปจะดูเหมือนตักบาตร อิๆ จุ๋มกำลังใส่บาตร ส่วนเราเปิดฝารับของที่พุทธศาสนิกชนให้