ภูมิใจในตัวเองจังที่ทำผัดไทยแล้วกินได้ (คนอื่นอาจภูมิใจที่ทำแล้วอร่อย แต่เราขอแค่กินได้ก็พอ
เหมือนจะเป็นคนมักน้อย อิๆ)
เราซื้อถั่วงอก กะหล่ำปลี เต้าหู้ เครื่องปรุงผัดไทยตราแม่ศรี และเส้นก๋วยเตี๋ยวติดป้าย Product of Thailand มาใส่ตู้เย็นไว้เมื่ออาทิตย์ก่อน รีๆรอๆว่าเมื่อไหร่จะทำกินดี 
จนได้ฤกษ์ทำเมื่อเริ่มหมดมุขกับเมนูสารพัดไข่ ไม่ว่าจะเป็นไข่ต้ม ผัดผักกับไข่ สลัดไข่ ผัดปลากระป๋อง
ผัดมาม่า เบคอนทอด
ตอนอยู่ ไทยถนัดก็แต่กินของที่ที่บ้านทำให้ มีหน้าที่กินให้เยอะๆ แล้วก็ล้างจาน ชีวิตที่นี่ทำให้ต้องกลายเป็นแม่ครัวจำเป็น เพราะอาหารฝรั่งๆกินนานๆก็เลี่ยน เวลาเพื่อนคนอื่นกินแฮมฯหรือซุป เราก็จะหนักไปทางกินสลัดแทน
ก่อนทำเราอ่านวิธีทำหลายรอบมาก อ่านเช้า อ่านเย็น อ่านก่อนนอน (เอ่อ..ยังกะจะออกสอบ ฮ่าๆ
วิธีการทำก็มีสั้นๆแค่นั้น แปะอยู่บนขวดเครื่องปรุง และซองเส้นก๋วยเตี๋ยว เป็นภาษาไทยและอังกฤษ)
เราทำเสร็จหาผู้เคราะห์ร้ายมาลองชิมไม่ได้เลยแฮะ รูมเมทไปเรียนกันตั้งแต่เช้า (เอ๊ะ หรือมีเจตนาหนีการชิมผัดไทยของเรา) จนเมื่อน้องวันเพื่อนคนลาวกลับมาจากซื้อของตอนเที่ยง
จนเมื่อน้องวันเพื่อนคนลาวกลับมาจากซื้อของตอนเที่ยง
เลยอุ่นและเอาไปให้ลองชิม วันบอกว่าผัดไทยรสชาติดี เย้! 
อาหารที่นี่รวมทั้งไอติมมักมาในปริมาณเยอะ เมื่อวันก่อนสั่งไอติมโคน เห็นคนก่อนหน้าได้ไอติมขนาดใหญ่ สองก้อนยักษ์โปะลงบนโคน โอ้วว
ใครจะกินหมดเนี่ย เราบอกน้องคนขายว่าขอก้อนเดียวพอ
ใครจะกินหมดเนี่ย เราบอกน้องคนขายว่าขอก้อนเดียวพอ
เค้าไม่ฟังเลยอ่ะ เราไม่ได้จะจ่ายตังศ์ครึ่งราคาสักหน่อย เพียงแต่ถ้าปริมาณมาก
กินไม่หมดแล้วเสียดายของ
ไดอาน่าเพื่อนโปแลนด์บอกว่าเพิ่งเคยเห็นคนอ้วนมากๆที่อเมริกา อ้วนแบบว่าร่างกายดูไม่สมดุลย์
ขาต้องรับน้ำหนักท่อนบนเยอะมาก ไม่ดีต่อสุขภาพเลย
เวลาซื้อของตามห้างก็เหมือนกัน นมแต่ละขวด ไม่มีขวดเล็ก เป็นน้องๆแกลลอนกันทั้งนั้น
โฮสแฟมิลี่บอกว่าเพราะคนอเมริกากินเยอะ และไม่ชอปปิ้งกันบ่อยๆเลยซื้อในปริมาณมาก
ของที่ขายมักจะสำหรับคนทั้งครอบครัว พอเราจะซื้ออะไรเลยต้องซื้อขนาดยักษ์ไปด้วย
ทั้งที่ในครอบครัว(ที่นี่)มีอยู่คนเดียว อืม หรือว่าต้องหาครอบครัวซะแล้ว อิๆ
ว่าแต่เรื่องนี้ทำยากกว่าทำอาหารเยอะเลยแฮะ 
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น